dla samotnych

Cecylia · Gość

Wszyscy mężczyźni są tacy sami

Odszedł. Żegnaj, bywaj, mała.
Przyłożyła głowę do poduszki,
łza spłynęła po twarzy, jedna,
potem druga, zimne strużki

Fakt, że na to sobie zasłużyła,
nie zależało jej, niedobra była,
walczył ale zrezygnował, cała
sprawa szans wcale nie miała

Łza poduszkę teraz całowała,
ona zaś głęboko odetchnęła,
bo już zabawa się skończyła,
teraz samotność ją czekała

W duchu będzie złorzeczyła,
cały ród męski przeklinała,
sama siebie będzie pytała,
i ostatecznie rozgrzeszała

wagabunda · Gość

Tułaczka w stronę dna

Ścigani w wiecznej ucieczce,
zmieniają pracę i zamieszkanie,
tułają się po całym świecie,
licząc że coś im się dostanie

Sponiewierani oraz poniżani,
wracają myślami do szczęścia
chwil, snują wizje czasami,
o udanej formule swego życia

Lecz nawet gdy coś osiąganą,
muszą wmawiać sobie sukces,
po jakimś czasie dalej biegną,
bo znów wszystkiego mało jest

Traktują swe dzieje jako postęp,
i nie chcą wracać do minionego,
pędzą zatem dalej na zbity łeb,
do gorszego, gorszego, gorszego

trefniś · Gość

Kawa do łóżka podana

Stoi kawa na pierzynie i tak rozważa,
czy rozlać się teraz, czy może poczekać,
teraz jest gorąca, okazja się nadarza,
aby wzrosło napięcie warto pozwlekać

Kawa do łóżka z rana, to jest przygoda,
pewno będzie rozlana, kiedy, kto to wie,
na próżno podstawki i tacki, decyzja ta
do kawy należy i ona o tem dobrze wie

Już prawie wypita cała, kawa na to czekała,
pora więc by jej resztka fatalnie się rozlała,
zatem krzyku, pisku i radości co nie miara,
konsekwencje, pierzyna winna, lanie dostała

Wnioski żadne, rano do łóżka kawa podana
na drugi dzień podobnie, tym razem kołdra,
ona zaś bardziej płaska, więc może się uda,
jednak jak pokazuje życie, nie liczmy na cuda

Dreptak · Gość

Nie zmuszaj się do twórczości

Co robić by coś tworzyć
i twórczość dała korzyść,
dla innych wartością była,
bazę wymiany stanowiła

Jeśli to nie ma być rzemiosło,
to aby do twórczości doszło,
jawi się natchnienie, olśnienie,
wzruszenie, duszy pobudzenie

Nie możemy się też zmuszać,
zaś głowę czy duszę katować,
to one nas winny inspirować,
a my w takt tworzyć, żeglować

Podróże w twórczość to fala,
która już nas niesie, dozwala
płynąć tym słowom i myślom,
nie da się oprzeć wzruszeniom

Ćma · Gość

Wczorajsze ognisko

Zleciały się do gasnącego ogniska,
ćmy szare, bure i nawet kolorowe,
niektóre furkot wydawały z bliska,
podlatując, jakby do ataku gotowe

Inne koła szalone zaś zataczały,
jakby jeszcze ciągle przyspieszały,
a potem jakby nigdy nic, znikały,
baby twierdzą, że w ogień wpadały

Śmiechy przy ognisku też ustały,
wokół ludziska było pozasypiali,
wszelkie muzyki całkiem zamilkły,
a bardziej trzeźwi coś zawodzili

Teraz ćmy i komary już królują,
wspominane duchy przywołują,
a to się kompani mocno zdziwią,
gdy ujrzą przodków jak tańcują

Obieżyświat · Gość

Kelnerka Dolores

Dolores krąży wciąż między stołami,
w kwiecistej spódnicy z falbanami,
wiruje swymi boskimi pośladkami,
oferując skromne menu z posiłkami

Wabi klientelę swymi wdziękami,
zwodniczy uśmiech i błysk oczami,
więc tłum wali wszystkimi drzwiami,
zaś nastrój, że wszyscy oczarowani

A kiedy przytupnie drobnymi stopkami,
pierś jej drgnie butnie z powtórzeniami,
aromat tłumionego szału z uniesieniami,
pyłu gwiazdki wirują w półmroku falami

Śnią o niej tabuny mężczyzn i kobiet
i marzą ci, co choć raz ją widzieli,
więc zamawiają wczorajszy kotlet
i tak wciąż od poniedziałku do niedzieli

Ułuda · Gość

Złudne marzenia

Jej marzenia się spełniły,
najlepszą partię zgarnęła,
on był bogaty i przystojny,
korzyść interesu ich łączyła

O miłości było przypadkowo,
jeden z biznesu profitów,
romantyzm i seks, zdawkowo,
według kalendarza nakazów

Syn wyrósł na spore ladaco,
pił, hulał, dobytek mitrężył,
zgarnęli go za chuligaństwo,
po awanturach ledwo przeżył

I tyle zostało po marzeniach,
lepiej gdyby się nie spełniły,
poznałaby miłość w odcieniach
trudu, pomocy i dobra siły

Cuda · Gość

To za wiele, to znów za mało

Czasem bywało za wiele,
tej miłości upiększanej,
tych kompozycji, aż tyle,
tej poezji wyśpiewanej

W radosnych pląsach,
w ekstaz doznaniach,
tylu wirach i turlaniach,
oraz miejsc całowania

Sił w końcu brakowało,
na mokrej trawie leżało,
oraz dyszało każde ciało,
lecz po chwili było mało

I się wszystko zaczynało,
wszak fantazji starczało,
póki nam mocy zbywało,
raz wiele, to znów za malo