dla samotnych

rybka · Gość

Cześć. Chętnie porozmawiam z osobą, która tak jak ja czuje się samotna i nie ma komu się wygadać.

[link widoczny dla zalogowanych]

rybka · Gość

Nie wiem czego się spodziewałam. Zajrzałam na to forum traktując je jak ostatnią deskę ratunku, zeby nie zwariować po prostu...
Kiedys lubiłam swoją samotność. Do szczęścia tak naprawdę wystarczało mi to ze miałam obok siebie jedną czy dwie bliskie mi osoby. Nie potrzebowałam tłumów a dziś? Ludzie odchodzą i teraz niewiele mi zostało. Nawet mój ówczesny chłopak nie mógł zaakceptować tego, że praktycznie nie mam znajomych czy przyjaciół, a mi tak naprawdę wystarczało to że miałam jego i czułam się najszczęśliwsza. Nie wiem czy ktos to przeczyta a jesli tak to mam nadzieję, że mi wybaczycie ale po prostu muszę to wyrzucić z siebie. W normalnym życiu mimo, że mam rodzinę która stara się mnie wspierać to nie mogę wygadać się komuś i po prostu powiedzieć, że nie mam już siły czasami, że jestem nieszczęśliwa bo nie mam nikogo kto byłby dla mnie ważny a ja dla niego. Nie mogę i nie chcę wyjść na jeszcze słabszą niż teraz wychodzę. Taka samotność to najgorsze co może człowieka spotkać. Zawsze tez przychodzi taki moment, że w końcu mówisz, że dluzej nie chcesz robić czegoś tylko i wyłącznie dla siebie, dbać tylko i wyłącznie o siebie. Jasne, że jest masa ludzi którzy potrzebują pomocy a my możemy im ją dać. Tylko, że teraz chyba jestem na etapie, że to ja jej potrzebuję albo chociaż komunikatu, że to mnie, właśnie mnie ktos teraz potrzebuje...

Magda1234567 · Gość

Napisałam

Tengo

Wiadomo, że do przezwyciężenia uczucia samotności nie potrzeba tłumu znajomych. Czasem staje się tak, że jedna osoba staje się dla nas całym światem, ale i to ma swoje niebezpieczne strony, bo możemy się wtedy stać od tego kogoś uzależnieni i bardziej podatni na zranienie. Mimo to doskonale Cię rozumiem. Człowiek jest jednak taką dziwną istotą, która potrzebuje uwagi, bliskości i akceptacji kogoś drugiego, żeby móc cieszyć się życiem, nawet najprostszymi rzeczami. Bo jaka jest przyjemność w samotnym oglądaniu ciekawego filmu, skoro nie ma się z kim podzielić wrażeniami albo jak smutne jest podziwianie pięknych widoków podczas górskiej wędrówki, kiedy nie możesz zobaczyć tego samego zachwytu w oczach kogoś bliskiego. Jednak naszą tożsamość tworzą relacje z ludźmi, wspólne wspomnienia, dzielenie się pasją. Tak jak napisałaś, też czasem nie chce mi się starać dla samego siebie, przychodzi jakieś zobojętnienie, marazm. Myślę sobie wtedy, że mimo wszystko trzeba coś robić, rozwijać się, a przynajmniej próbować coś zmienić, żeby nie stać się istotą osadzoną w próżni, bo wtedy ciężko będzie znaleźć na swej drodze kogoś niezwykłego, a nawet jeśli się uda, ciężko go będzie przy sobie zatrzymać. Wybacz ten mój pseudofilozoficzny wywód. Pewnie jakbym go miał przeczytać, usnąłbym ze 3 razy:P Pozdrawiam i mam nadzieję, że szybko uda Ci się pokonać samotność. Może dzięki temu forum, kto wie? Pozdrawiam.

rybka · Gość

Myślę, że tym wpisem trafiłeś w sedno. Tak jest, że gdy jedna osoba wystarcza nam do szczęścia to stajemy się od niej uzależnieni (przynajmniej tak było w moim przypadku). Gdy tej osoby zabrakło nie wiedziałam co ze sobą zrobić i wtedy zrozumiałam, że nie mam zupełnie nic, że zaniedbałam samą siebie w tym sensie, że cały czas stałam w miejscu i w sumie nadal stoję. Po prostu mam wrażenie, że bez wsparcia, poczucia bezpieczenstwa nie jestem w stanie zrobić kroku naprzód. W ogóle mam wrażenie, że to ludzie od dzieciństwa wmawiali mi, że coś jest ze mną nie tak, że jestem dziwna, za spokojna, zbyt nieśmiała żeby sobie poradzić w życiu. Jakie było swego czasu zdziwienie mojej rodziny, że podjęłam jakąkolwiek pracę. I to mnie właśnie wkurzało, że każdy miał mnie za niezdarę (niektórzy nadal tak myślą). Przez to też zaczęłam się izolować w dzieciństwie, bo czułam się gorsza, bałam się mówić tego co myślę, gdy z kimś się nie zgadzałam, wolałam wtedy milczeć. Kompletny brak pewności siebie. Podobne zdziwienie było gdy poszłam na studia. Moja wychowawczyni z liceum proponowała mi co najwyżej jakieś kursy policealne ale kurde dlaczego? nic nie wskazywało na to, że miałabym sobie nie poradzić. miało przeszk. Ktoś mi napisał, że najpierw trzeba znaleźć szczęście w sobie i zgadzam się z tym w stu procentach. Trzeba się nauczyć żyć z samym sobą i dopiero wtedy (mam nadzieję) uda się zbudować jakieś fajne i trwałe relacje z ludźmi. Na ten moment mam zamiar skupić się na sobie i mam nadzieję, że uda mi się wytrwać w tym postanowieniu. Pozdrawiam serdecznie :)

Aguś · Dołączył: 13 Paź 2016 Posty: 2 Przeczytał: 0 tematów

Hej

,

tak czytam Twoje wypowiedzi, stwierdziłam, że jeśli będziesz miała ochotę porozmawiać lub nawiązać kontakt to pozostawiam swój email [link widoczny dla zalogowanych]

pozdrawiam

ceem · Dołączył: 21 Gru 2014 Posty: 45 Przeczytał: 0 tematów

Również zapraszam Smile