dla samotnych

be5cia · Dołączył: 19 Kwi 2015 Posty: 1 Przeczytał: 0 tematów

w tym roku kończę 40 lat, a od ponad 10 mieszkam z nim...z nim, który wcale się ze mną nie liczy, nie wiem czy kocha....raz jeden, jedyny w żartach to powiedział...ponoć ma problemy z wyrażaniem uczuć...ale chyba tylko tych negatywnych... chciałabym posiedzieć z nim przytulona np. podczas oglądania filmu, żeby mnie pocałował...czasami myślę, że ciąży nade mną jakieś fatum, że zawiniłam w poprzednim życiu i nie należy mi się szczęście, bycie kochaną w tym...czy to ma jakiś sens?

Agaja · Gość

Wczoraj skończyłam 40 lat.... W samotności. Jestem "młodą" matką. Mam 5 letniego, zbyt inteligentnego, syna...., który zadaje coraz trudniejsze pytania..... Z tego co słyszę i tez widzę wyglądam na 30. Wysoka, zadbana (rozmiar34), elegancka, z klasą, nie mająca problemu z kasą, bez jakichkolwiek nałogów, wysportowana (3-4 razy wyjazdy zagraniczne na narty od 16 roku życia, jako studentka instruktorka fitness, rower sportowy), znająca języki, samodzielna, ambitna, wyrozumiała, nie próbująca ustawiać mężczyzn według swoich potrzeb, oddana, pomysłowa kucharka, wspaniała kochanka (z tego, co słyszę) i .................SAMOTNA. Samotne święta, samotne wyjazdy, samotne urodziny.... Zawsze sobie wpajałam (żeby nie zwariować) i udowadniałam, ze zawsze ze wszystkim dam sobie radę sama. Z SAMOTNSCIA tez. Były związki, eleganccy mężczyźni, zauroczeni, zaoferowani i jestem........ SAMOTNA! Wybaczcie, nie jestem megalomanką, przeciwnie, po prostu zadaję sobie i Wam pytanie egzystencjalne, które powinnam sobie zadać nie mając lat już 40, a wieku buntu młodzieńczego, ale jako panienka z dobrego domu, nigdy wtedy takich pytań nie zadawałam.... O co w tym świecie, w tym życiu, tak NAPRAWDĘ chodzi????? Pragnę mieć..... poczucie bezpieczeństwa i NORMALNE życie, miłość, rodzinę...... Czy to jest nieosiągalne???

kaia · Gość

maj7845 · Gość

witam niby nie jestem osobą samotną a jednak.. miłość dawna wygasła a
teraz żyjemy obok siebie jakże obcy czasem żałuję ze nie rozstaliśmy się dawno temu wydaje mi się że nie mam już siły na rozwody sądy szukanie mieszkania itd więc tkwię w tym związku zastanawiając się po co czasem bardzo mi brakuje osoby z kim mogłabym najzwyczajniej pogadać iść na spacer do kina czy życie może być jeszcze piękne...

Gość

wszyscy mamy jakiegoś pecha jakąś zgubioną nadzieje ale nikt nie chce rozmawiać nikt nie chce podać ręki nie myśleć o przyszłości cieszyć się chwila która jest ze spotkania z migocących gwiazd
ja po 27 latach rozeszłam sie i jestem w dołku wchodzew różne fora i nic nikt nie wyciągnął do mnie ręki a tak naprawde niewiele potrzeba aby byc szczęśliwym zrozumienia aprobaty czułosci

Gość

Musisz sama poradzic sobie z tym problem a jeśli nie masz siły to powinnaś skorzystać z pomocy psychologa.Dopiero jak uwolnisz się od przeszłości zlapiesz oddech, bedziesz otwarta na nowe wyzwania i nowe życie Jeśli bylo Ci źle i sie rozstałaś to nad czym rozpaczasz!!

HAWO

To fakt że najpierw trzeba uwolnić się ze starych klimatów żeby zacząć coś od nowa , niestety często i gęsto tkwimy z nadzieją że może coś się zmieni na lepsze może coś naprawi , niestety nadzieja umiera ostatnia . Czym szybciej zamknie się rozdział poprzedni tym szybciej będziemy gotowi na nowe wyzwania i nowe przeżycia , może nowe miłości lecz czy z takim doświadczeniem można jeszcze się zakochać ?

pajęczyna

Wierzę w to, że gdzieś po tym świecie chodzi moja 2 połowa... Dlaczego to wszystko nie może być prostsze?

aura · Gość

Mnie też zastanawia samotność w związku niby jestem z kimś, ale jetem sama. I mogę powiedzieć jedno nie ma nic gorszego bo będąc z kimś nawet podświadomie mamy nadzieję, że chociaż tym razem nas nie zawiedzie, a on za każdym razem mnie zawodzi i już wiem,że się nie zmieni.Teraz tylko ja mogę sobie pomóc i muszę odejść bo inaczej już nigdy nie będę szczęśliwa, a życie jest krótkie. Straciła już 14 lat i nieważne czy będę sama czy z kimś ważne, że bez niego. Very Happy

żuczek · Dołączył: 14 Mar 2015 Posty: 7 Przeczytał: 0 tematów Skąd: warszawa

Czteerdziestoczterolatek · Gość

B.B. · Gość

Kochani nie załamujcie się! Jak mówiła moja babcia- po burzy zawsze wychodzi słońce. Trzeba wierzyć, że tak jest chociaż wydaję się to niemożliwe. Moje małżeństwo było postrzegane przez wszystkich jako bardzo udane, trwało 22 lata i skończyło się rozwodem w amerykańskim stylu- bez prania brudów, bez orzekania winy itp. Na szczęście miałam wokół siebie mądrych ludzi, którzy pokazali mi na nowo moją wartość. Dzisiaj (ponad rok po rozwodzie) wiem, że nie wolno dać sobie wmówić że jest się nic niewartym człowiekiem, że wina jest po obu stronach, że powinniśmy iść na kompromis, znosić upokorzenia, zakazy i spełniać życzenia. Nie wolno przestać siebie kochać. Dziękuję bardzo losowi za bardzo mądre dziecko, które otworzyło mi oczy i wyrwało z cichej, domowej przemocy. Wiem że kiedyś ktoś powie mi, że czekał na mnie całe życie. Tylko blizna w sercu pozostanie na zawsze, niestety. Pozdrawiam serdecznie.

Grzesiek · Dołączył: 13 Cze 2014 Posty: 2 Przeczytał: 0 tematów

Witam .dawno mnie tutaj nie było minęło sporo czasu kiedy napisałem w desperacji do tego forum i od tego czasu bardzo wiele się zmieniło mój źyciowy zakręt wydaje się że zmienił sie w długą prostą a to za sprawą kobiety którą właśnie tu poznałem w co chyba nigdy wcześniej bym nie uwierzył ale stało się czuję się szczęśliwy że wreszcie mam kogoś dla kogo jestem kimś ważnym kochanym itp.a ja tak samo uważam o mojej Kochanej .Naprawdę super jest kiedy mamy taką kochaną osobę i wszyskim zaglądającym tutaj życzę poznania takiej osoby nie traćcie nadziei bo nie wiecie w którym momencie waszego życia spotkacie taką osobę że zawiruje świat Smile

.Zobaczcie ilu ludzi czeka na swoje szczęście ale musicie być otwarci nieraz trzeba wykonać ten pierwszy ruch a może się wiele zmienić .Pozdrawiam i życzę wszystkim poznania swojej miłości życia ja teraz tak czuję a jeszcze nie dawno wydawało mi się że to życie będzie już tylko szare i ponure .

Agusia · Gość

hej to smutne że tylu nas Crying or Very sad

Ja też tuż za 40tką i 2 lata za zakrętem życiowym kiedy to ostatecznie zakończyłam znajomość z człowiekiem, który był wielką moją miłością przez 8 lat. Nie mogłam dłużej tolerować tego pseudozwiązku, ale nadal nie mogę się całkiem otrząsnąć. Przez 2 lata nawet nie próbowałam nikogo szukać, bo za dużo było we mnie nienawiści za stracone lata, żebym mogła kogoś pokochać. Teraz jest lepiej, czuję, że to mija, ale czy w tym wieku, choć wyglądam 10 lat młodziej, mam jeszcze jakąś szansę na szczęście??? Jak, kogo szukać? Eh...

Dudka89 · Dołączył: 21 Sty 2016 Posty: 1 Przeczytał: 0 tematów

Napiszcie do mnie jeśli chcecie porozmawiać. Jestem samotna, mam dużo czasu.