dla samotnych

WegaGość · Dołączył: 08 Mar 2008 Posty: 2995 Przeczytał: 0 tematów Pomógł: 16 razy

Chyba lekarstwa a nie życie ...

Gość

Wego ,nie lekarstwa lecz to co nam jeszcze pozostało ,te kilka dni ,może nawet godzin ,ale warto je jeszcze przeżyć.Wego nie Ty jedna zapracowałaś jak piszesz na takie życie ,to były nasze takie czasy i niema co płakać teraz nad rozlanym mlekiem .Czy nie pozostała Ci jakaś przyjaciółka z dawnych lat ,albo teraz na kogo byś mogła czekać z kawą czy dobrym ciachem ,popatrz tylko ja nie mam nogi od roku i siedzę w wózku sama i nie narzekam na starość jak Ty to robisz do znudzenia ,ale skoro tylko wyjadę na powietrze łapię go całym płucem nie połową i nie narzekam na los mi top zrobił.Poproś tylko a będzie Ci dane i przyjaciół może znajdziesz i uśmiech na zkołatanej twarzy tego Ci życzę Wego.Pozdrawiam i życzę miłego dnia Pa kochana.

helena62 · Dołączył: 03 Mar 2008 Posty: 1858 Przeczytał: 0 tematów Pomógł: 8 razy

Wego trzymaj się...no nie wiem jak Ci pomoc......pozdrawiam

WegaGość · Dołączył: 08 Mar 2008 Posty: 2995 Przeczytał: 0 tematów Pomógł: 16 razy

Nie mam przyjaciół , sama piję kawę , opiekuję się mężem od którego
nigdy nie usłyszałam dobrego słowa .. Zostawić go noe moge bo jest chory
a rodzeństwo się nim nie interesuje ...
Znudziło mi się ...Pewnie mi przejdzie bo nie mam innego wyjścia - tylko
oddychać póki co ...

frezja

Wego taki już nasz los, ja od mojego gbura też nie usłyszałam dobrego słowa. Jestem sama jak wiesz dzieci mi wyjechały i czasami nie mam do kogo się odezwać, z kim pogadać. Czasami jadę do mojej cioci ona jest samotna od trzech lat, bo mój wujek zmarł i tak sobie we dwie gawędzimy, przy buteleczce winka, a muszę Ci powiedzieć, że ona ma 78 lat. Zdarza się, że jadę zaraz po obiedzie żeby wcześnie wrócić, a i tak jadę prawie ostatnim autobusem. Mam też koleżanki czasami się z nimi spotykam, ale za bardzo nie lubię, bo nie wszystko można im powiedzieć, z ciocią rozmawiamy o wszystkim i nic poza próg jej domu nie wychodzi. Czasami trzeba się przed kimś wygadać, powiedzieć co zalega na sercu, jej mogę powierzyć każdą tajemnicę, na koleżankach już się zawiodłam. I tak mi życie płynie i narazie o końcu nie myślę,

WegaGość · Dołączył: 08 Mar 2008 Posty: 2995 Przeczytał: 0 tematów Pomógł: 16 razy

Ja naprawdę nie mam z kim porozmawiać ... ale życ trzeba ... Sad

frezja

Wego masz chociaż dzieci a ja mam je daleko, A nie masz jakiejś sąsiadki? Ja mam takie dwie jedna jest tylko trochę młodsza odemnie,a druga jest w wieku mojej córki, czasami korzystam z jej usług jak mam jakiś kłopot z komputerem. Ona ma męża turka obydwoje są bardzo sympatyczni, chętnie pomagają. Nie umiałabym się do nikogo nie odzywać. Moja druga połowa często ma złe humory, o czy kolwiek by się nie rozmawiało, a nie jest po jego myśli to zaraz jest nerwowy i podnosi głos, więc wolę z nim nie dyskutować, często dzwonią do mnie dzieci szczególnie jak go nie ma w domu, też nie mają o czym z nim rozmawiać, za to ze mną pobijają rekord, bo rozmowy trwają nawet po dwie godziny. Do abonamentu dopłacają na miesiąc tylko 5 euro i do Polski mogą dzwonić bez ograniczeń i gadać do woli.

helena62 · Dołączył: 03 Mar 2008 Posty: 1858 Przeczytał: 0 tematów Pomógł: 8 razy

Witam , fajnie sobie mozna pogadac ale....coraz częsciej spotykam sie z tym że jestem tylko sluchaczem a to czasami boli. Gdy mam zly dzień myslę ze to moja wina bo nieciekawie mówie....Zostaje telefon mam 1000 minut miesięcznie na orange i stacjonarne ale....tu też mozna zadzwonić w nieodpowiednim momencie...no i wyruszam wyruszam wtedy z domu ale nie zawsza można bo pada, wieje ale wracam i juz mi jest lepiej

WegaGość · Dołączył: 08 Mar 2008 Posty: 2995 Przeczytał: 0 tematów Pomógł: 16 razy

Miałam zaprzyjaźnioną sąsiadkę ale po śmierci męża wyprowadziła się
do córki .. Mieszka jej córka -mówi do mnie ciociu ale tak od serca to z nią
nie pogadam .. Druga sąsiadka zmarła ..To jest duży 11 piętrowy blok
i 5 klatek to i ludzie znają się tylko z widzenia ...Jeszcze jak mieszkają na tym samym piętrze to prędzej się dogadają .. Mieszkam na ostatnim i tu jest tylko
moje mieszkanie ...
Z synami tak szczerze o babskich sprawach nie pogadam - czasami z synową
a druga sobie poszła ...
Przez telefon nie lubię rozmawiac ...

frezja

Wego ja mieszkam w bloku 11 piętrowym i 4 klatki, na piętrze mieszka nas tylko dwóch. Też znamy się z widzenia, ale nasza klatka jest jakaś inna. Mieszkamy razem już 22 lata. Jak się spotykamy to zawsze z sobą rozmawiamy. A z sąsiadką, która mnie odwiedza to łączą nas też interesy. Ja produkuję odzież dla dzieci, a ona ma na rynku stragan i odemnie bierze towar. Poza tym czasami się odwiedzamy, lubimy z sobą rozmawiać. Ona mieszka piętro wyżej, czasami jestem budzikiem dla jej syna. Sąsiadka stoi na rynku i telefonem nie może go rano dobudzić więc dzwoni do mnie żebym go obudziła mam na niego skuteczny sposób, raz dwa go obudzę. Jak widzisz Wego jesteśmy sobie potrzebni.

helena62 · Dołączył: 03 Mar 2008 Posty: 1858 Przeczytał: 0 tematów Pomógł: 8 razy

Ja mieszkam tez w bloku i też na ostatnim pietrze, sasiedzi? bywaja różni na ogól z nikim nie zadzieram, zwracalam tylko uwage , pukalam gdy w nocy zachowywali sie głośno....ale teraz znalazłam na nich sposób właczam radio po cichu i nie słyszę, super.Tu gdzie mieszkam wszyscy sie znaja ale odwiedzam tylko jedną sąsiadke, chodzimy do siebie pogawedzić lecz nie za długo, pozdrawiam wszystkich

WegaGość · Dołączył: 08 Mar 2008 Posty: 2995 Przeczytał: 0 tematów Pomógł: 16 razy

Muszę gdzieś poderwać jakąś dobrą duszę do pogadania - tylko gdzie ?
Nie widzę żadnej takiej sąsiadki ... a może poszukać sąsiada ?

frezja

Szkoda, że mieszkamy daleko od siebie, bo służyłąbym swoją osobą do pogadania.
A tak masz dobrą myśl, można poszukać jakiegoś sąsiada. Tylko żeby nie okazał się taki sam jak ten co w domu.

WegaGość · Dołączył: 08 Mar 2008 Posty: 2995 Przeczytał: 0 tematów Pomógł: 16 razy

Nie daj Bóg !!!
Jakas bratnia dusza by się przydała .. Wink

frezja

Na pewno by się przydała jakaś bratnia dusza, czasami myślę o wyjeździe do dzieci na zachód, ale samej. Namawiają mnie do tego. Jedno mnie tylko wstrzymuje, że z tą moją emeryturą nie dam rady. A nie wiadomo czy bym znalazła tam pracę. Dzieci mówią, żebym się nie martwiła finansowo mi pomogą, ale ja tak nie mogę, zawsze lubię liczyć tylko na siebie. Może jak w maju będzie zezwolenie na pracę w Berlinie to może zobaczę.