dla samotnych

Aniknk

Witam, jestem nowym użytkownikiem na tym forum, a jako że jest 3 w nocy/rano zależy jak kto wstaje, a mnie zwyczajnie lepiej się myśli o tej porze, to przedstawię swoją syytuację najdokładniej i najklarowniej jak to możliwe. Zanim zacznę, chciałbym ostrzec wszystkich czytających, że to poprostu depresyjne (a właściwie w dalszej części wywodu wytłumaczę dokładniej jakie) przemyślenia osoby samotnej o jakieś powiedzmy z 15 lat za długo. I to tylko jeśli przyjmiemy, że bycie samotnych przed 20. jest w porządku.

Tak więc, mam 34 lata i urodziny 1 Grudnia, czyli za trochę ponad 4 miesiące, będę musiał się żalić na kolejnym podforum. Tak w zasadzie nie mam wiele do ukrycia, a już tym bardziej nie bardzo mi zależy na ukrywaniu czegokolwiek, więc mogę zdradzić kilka nikomu niepotrzebnych i raczej nie wartych zapamiętania szczegółów o sobie. Mam na imię Miłosz, nigdy nie byłem w związku z odmiennej, tej samej, czy choćby nieokreślonej płci. Moim największym osiągnięciem w dziedzinie kontaktów damsko-męskich, było zaproszenie pewnej dziewczyny na dwie randki i przytulenie się do niej, co w zasadzie brzmi tak jakbym prawie nic, ale jednak cokolwiek osiągnął, ale ona twierdziła, że przytula się do każdego znajomego. Ale to w zasadzie tyle o niej, bo nie urodziła się z tego jakaś wiele historia, a byłoby głupio gdyby jakieś cudem to czytała, co w zasadzie jest mało prawdopodobne, ale zawsze istnieje niewielka szansa. Generalnie jestem wręcz przerażająco nieśmiały, choćby jak już kogoś poznam, to potrafię się rozkręcić (ale w zasadzie to nikogo nigdy nie poznałem). Poza tym w 2008 roku potrącił mnie samochód jadący blisko 100 km/h. Fizycznie o dziwo wyszedłem z tego spotkania prawie bez szwanku, znaczy nie mam tylko nasady dalszej kości łokciowej w prawie ręku, i kilka blizn mi pozostało w paru miejscach, gorzej to się chyba oberwało temu samochodowi, bo widziałem jego zdjęcia w aktach sprawy i pokiereszowałem go jak należy. Serio. Ale jeszcze bardziej Serio, to byłem wtedy na 1-szym roku studiów i w międzyczasie robiłem prawo jazdy, a dokładniej, byłem dwa dni przed poprawą praktycznego egzaminu. I tu wkrada się drobny problem. Okazuje się, że zmiany które przeszedłem po wypadku było głębsze niż miesiąc leżenia w szpitalu i kilka miesęcy w domu. Zmiany które wtedy nastąpiły, jak to określa mój lejarz prowadzący, odblokowały we mnie chorobę psychiczną, która w normalnych okolicznościach mogła nie dawać o sobie znać jeszcze przez długi czas. Chodzi o schizofrenię paranoidalną. W skróconej wersji, to jedyne co dzisiaj mam, to mieszkanie po zmarłej rok temu babci i renta socjalna. Nie mam natomiast prawo jazdy, skończonego choćby licencjatu (zrobiłem 2,5 roku), pracy i co chyba oczywiste, dziewczyny. Nie przechwalając się (szczególnie, że to w głównej mierze cecha wrodzona, więc żadne osiągnięcie) mój IQ w zależności czy rozwiązuje bardziej, czy mnie miarodajny test i czy w rodzimym języku, czy po angielsku w które to języku wciąź mi trochę brakuje, oscyluje w okolicy 140-paru pkt. W zasadzie, to bardzo chciałbym poznać swoją drugą połówkę, ale obawiam się, że zaczynanie nowego życia w wieku blisko 35 lat, bez doświadczenia i podstawowego pakietu świadczeń, czyli prawko, praca, pieniądze i dajmy na to, zdrowie psychiczną, może być trudnawe. Tak dla mnie, jak i dla potencjalnej partnerki. Wyszło trochę chaotycznie, ale jest już prawie 4 rano, a ja w zasadzie taki mam styl pisania. Wypadało by jeszcze napisać, czego w zasadzie oczekuję pisząc to wszystko. Zasadniczo to samochodowi nie wiem. Z jednak strony liczę trochę na cud i znalezienie tu mimo wszystko kogoś z kim mógłbym zbudować trwałą (choć myślę że zadowaliłbym się nawet przejściową, chwilową i ulotną) relację, mimo iż wiem, że w tych okolicznościach mam większe szansa na główną nagrodę w Euro Jack Pot'a czy jak to się tam pisząc. Z drugiej strony, liczę na zrozumienie i w zasadzie na dobre słowo. Zdaję sobie sprawę, że wyglądam teraz na desperata, ale żyje się tylko raz i bardzo głupio byłoby przejść życia samemu, zasadniczo z zawiązanymi oczami zatkanymi uszami i zakrytymi uszami, nie doświadczając niczego co czyli życia pięknym (i tu już oczywiście niechodzi tylko o partnerkę). Nic, kończę smędzenie z góry (z dołu w tym przypadku?) przepraszam jeśli torturowałeś, torturowałeś się czytając to aż do tego momentu, ale nie ma tu żadnej głębsze mądrości... Nie wiem też, czy autokorekta mi czegoś nie poprzestawiała, ale już po 4. więc dobranoc.

Wysoki

Witam. Eee tam nie wyglądasz na żadnego desperata. Jakoś jednak sobie radzisz w tym życiu. Skoro zrobiłeś 2,5 roku to może warto wrócić i dokończyć studia? Masz gdzie mieszkać i za co żyć, więc to też ważne. Smile

Może uda Ci się znaleźć jakąś fajną pracę w przyszłości.

Aniknk

Dzięki za słowa otuchy! Miło to słyszeć. Wypiję dzisiaj szklankę mojej najprzedniejsze, w zasadzie jedynej, wody niegazowanej za Twoje zdrowie!

Wysoki

Dziękuję. Pozdrawiam serdecznie! Smile

Aniknk

Bóg, jeżeli istnieje, ma specyficzne poczucie humoru. Kilka miesięcy temu zafixowałem się na Tinderze na dziewczynie z, moim zdaniem oczywiście, najpiękniejszym opisem profilu jaki można było tam znaleźć. Dałem jej lajka i oczywiście nas nie sparowało. Dziś przeglądam tindera i znów ją widzę, a jej opis wciąż mnie zachwyca, więc znów dałem lajka. I cóż, pewnie znów czeka mnie nieprzespana noc w oczekiwaniu na sparowanie do którego nigdy nie dojdzie, ale i tak jestem jakoś dziwnie szczęśliwy, że mogłem ją zobaczyć wirtualnie raz jeszcze Embarassed

Gość

Może to elektroniczna kokieteria, albo chce sprawdzić komu na kontakcie z nią najbardziej zależy.
Tak czy inaczej, widzisz jak mało ci do szczęścia potrzeba, ale czy to chwilowe szczęście jest tym prawdziwym?

Aniknk

Szczerze, to nie wiem jak z prawdziwością tego szczęścia, ponieważ nie bardzo się na szczęściu znam, ale cóż, pomijając wszystko, to aby ją znaleźć, musiałem (znowu) rozszerzyć zakres poszukiwań do maksymalnej odległości od mojego obecnego miejsca pobytu i wychodzi na to, że dzielą nas 152 kilometry. Całkiem możliwe, że ona zwyczajnie nie szuka na takim dystansie.

Gość

Zatem są to przyjemne, szczęśliwe chwile, ale tylko chwile. Bo trwałego szczęścia chyba nie ma, nawet gdyby znaleźć dziewczynę, pomijając już fakt, że takich nie ma.

Aniknk

Trochę mnie skonfundowała ostatnia część Twojej odpowiedzi. Nie ma takich (szczęśliwych) chwil, czy nie ma kobiet? Bo jak nie ma szczęśliwych chwil, to trochę smuteczek, a jak kobiet to trochę... no... nie jestem homofobem, ale brak kobiet to trochę pedalstwo Smile

Gość

Rzeczywiście wkradł się błąd; gdzieś uciekło
cud-dziewczynę, chodzi o to że nie ma takich idealnych dziewczyn. Uzupełniając, sami też nie jesteśmy bez skazy.

Aniknk

Tak w ogóle, skoro już jesteśmy na forum dla osób samotnych, to co jest powodem waszej samotności? U mnie, poza tym co wymieniłem wcześniej, jest to prawdopodobnie także wzrost nieco poniże przeciętnego (173 cm.), i taki sobie (oceniając w tej chwili, gdy czuję się właściwie dobrze) wygląd, co ponoć się kumuluje, bo lepiej być taki sobie i wysoki niż taki sobie i raczej niski. Zresztą, może zwyczajnie źle siebie oceniam i jestem 10 na 10, a nie jak mi się zdaje jakieś w porywach 4. I wiem, że to trochę dziecinne, ale w sumie tutaj pasuje by podkreślić żartobliwy ton wypowiedzi. XD

Aniknk

Gość

W moim przypadku, choć to też samotność, ale ona mi nie doskwiera. Kontakt potrzebny mi tylko do rozmowy. Jest to samotność w milczącym tłumie.

Aniknk

Ah, rozumiem, to jak chcesz to możemy spokojnie porozmawiać praktycznie o wszystkim (może poza fizyką kwantową, bo to dla mnie trochę ciemna magia, ale o niej też chętnie posłucham, nawet jeśli sam nic do dyskusji nie wniosę).

Gość

Lubię rozmyślać o egzystencji. Przypominało mi się to, bo wczoraj rozmawiano w tv o życiu w dawnych czasach opisanych w książkach Kafki, Camusa, Hugo. To było piekło. Za sto lat, tak zapewne i dzisiejsze czasy tak będzie można określić. Zatem co z obecnego bytowania jest najdotkliwsze?