dla samotnych

MateuszP · Gość

Witajcie! Nazywam się Mateusz i mam 33 lata, od prawie 8 lat jestem w ''związku"... Pochodzę z Podkarpacia gdzie mam rodzinę a mieszkam w Kujawsko-pomorskim, przyjechałem tutaj dla mojej dziewczyny, mieszkaliśmy razem przez prawie 7 lat. W listopadzie 2019 zdradziła mnie z długoletnim kolegą z mojej pracy. Sprawa jak z filmu, udało mi się go zwolnić z pracy w styczniu 2020 - był to psychiczny stalker a ona chciała mieć kolegę, między nami się psuło, ale walczyłem o nią jak lew - to tak w skrócie, bo wtedy działy się przykre rzeczy, kłamstwa, zbieranie dowodów i szukanie jej nad morzem nawet... Byłem w szoku z dala prawie 600 km od rodziny i nie miałem wsparcia by myśleć logicznie. W trakcie tej zdrady zaszła w ciążę ze mną - dałem się namówić, bo obiecała poprawę. Niestety nie potrafię jej zaufać, w dodatku ma despotycznych rodziców w dużym domu i nie pozwolili jej do mnie wrócić z 6cio miesięczną córką - ma zakaz wszystkiego. Obecnie mieszkamy osobno. Pokłóciłem się z jej rodziną na chrzcie i wygarnąłem im ich traktowanie nas za 7 lat, na chrzcie też wszyscy wybiegli z kościoła, nawet zdjęć nam nie zrobiono z dzieckiem. Jej matka potrafi teścia wyklinać po 200 razy dziennie, kiedyś liczyłem... Mieszkają we cztery rodziny z córką, bratem i ich rodzinami. Wszyscy całe życie z mojej dziewczyny kpili, przed poznaniem mnie miała myśli samobójcze i się cieła, gdyż w tym domu nie miała żadnego zdania, teraz od 6 miesięcy tam mieszka a mnie dręczy, bym ich błagał na kolanach, żeby ją wypuścili - staje się matką, wypomina, grozi alimentami, wyklina moją rodzinę, która ją zawsze wspierała. Zachowuje się jak dziecko a ma 28 lat.
Druga sprawa, mam chorego na nerwicę brata, który mieszka z rodzicami.. tęsknie za nimi, bo są już wiekowi i chciałbym im pomóc na starość. Zawsze nam pomagali, ja i moja rodzina jesteśmy bardzo wrażliwi i wszyscy cierpieli ze mną po tej zdradzie...

Wszyscy już mi doradzają odejście - nie mamy ślubu, bo nie będę szczęśliwy w tym związku.... szkoda mi tylko córeczki, która mnie nie zna ;-( Rodzice też będą mnie potrzebować, bo brat nie ma dzieci a sam im nie pomoże.

Jestem samotny w Grudziądzu, spędzam Święta sam, 600 km od rodziny i 50 km od mojej córki.

Radzicie jak wszyscy, których znam, by odejść? Ciężko pogodzić mi się ze zdradą, mimo, że była tylko i aż emocjonalna - tamtej nie zdążył ją wykorzystać.. ale i w to już nie ufam ;-( Gdzieś to we mnie siedzi a jej zachowanie nie pozwala mi zapomnieć... I jak ja będę żył dalej, z tymi koszmarnymi wspomnieniami i wspomnieniem, że mam córkę?! Będzie ciężko mi kogoś poznać...

P.S. oficjalnie się nie rozstaliśmy, po dziś dzień nie chce mi oddać zapasowych kluczy do mieszkania.

Przywrócony_id:(5167)

Hej Mateusz młody człowiek jesteś i do tego ekstremalnie doświadczyłeś życia.
Rady typu co masz zrobić są trochę bez sensu bo tylko Ty wiesz tak naprawdę jaka jest odpowiedź - czy chcesz z tą kobieta spędzić całe życie.Czy chcesz z nią być czy już niekoniecznie.
Jeśli jesteś ojcem tego dziecka to powinieneś mieć możliwość widywania go, jeśli tego chcesz. Może prawnik tu pomoże i doradzi co dalej na drodze sądowej?

Wiatr_za_oknem

Szkoda, że zdecydowałeś się na maluszka widząc, jaka ona jest... A teraz cokolwiek by się z wami nie stało, to masz córeczkę i dla niej walcz. Nie musisz być z matką małej, ale jesteś jej ojcem i nie rezygnuj z kontaktów z własnym dzieckiem.

MateuszP · Gość

Jestem rozdarty, czy wracać do rodziców, mają 66 i 73 lata, brat ma 45 - stracił pracę, każdego dnia płacze, psychiatra ani inni lekarze nie są w stanie mu pomóc... nie wychodzi z domu, mało je... Ja tutaj mieszkam w większej kawalerce. Ponoć to mieszkanie jest za małe dla dziecka (ona teraz mieszka w pokoju gościnnym dwa razy mniejszym) - tak ona tłumaczy i reszta i też ze względu na złe wspomnienia, w trakcie jej kłamstw i zdrady wyrzuciłem ją z mieszkania. Boję się wynająć, bądź kupić większe z obawy, że ona i tak nie wróci, a ja bym musiał tu zostać i spłacać - ona nie ma zamiaru ze mną wyjechać w moje okolice, kiedyś chciała...

Ja też powoli zamykam się w sobie, nic mi się nie chcę. Gdy do niej dzwonię, w ogóle nie słucha, tylko mówi do dziecka. Odechciewa się rozmawiać. Nie pyta co u mnie, ja jak nie zapytam co u dziecka to jestem nazwany wyrodnim ojcem. Jedynie smsy jakoś pozytywnie brzmią.

Czuje, że nie ma w tym żadnych uczuć i boję się być wykorzystywany przez resztę życia, gdybyśmy zamieszkali razem.

Wiem, że z dzieckiem był błąd, nie myślałem, teraz to maleństwo prawdopodobnie wszystko zakończy. Nie jest winne. Nie jestem na tyle silny psychicznie silny by się postawić jej rodzicom. Samo przekroczenie progu tamtego domu było sukcesem, jest tak okropnie. Tyle nienawiści.

Mam tutaj dobrą pracę, gdybym wrócił do brata, to jeszcze gorzej psychicznie bym to wszystko znosił, plus szukanie w małym Sanoku jakiejkolwiek pracy... Teraz chociaż finansowo pomagam rodzicom...

Nie wiem, chyba będę musiał iść do psychiatry również, odechciewa mi się wszystkiego. W pracy też coraz gorzej mi idzie, nie mogę przestać szukać rozwiązania tej patowej sytuacji. Moje hobby zaczynają powoli umierać. Nie mam osoby, która odrobinę by się wczuła w to co przechodzę.

Wiem, że po obu stronach jest wina, mam swoje zasady i gdy się źle działo, zawsze chciałem rozmawiać, nigdy nie szukałem ucieczki w innej kobiecie, wpojono mi te zasady wierności.

Największy dylemat, że nie mogę się pogodzić z tamtą sytuacją, zbyt dużo rzeczy usłyszałem, przeczytałem. Ta rana ciągle mnie boli, wszystkie sytuacje przypominają, praca też, nawet morze, które pokochałem. Dla niej to błąd życia i ciągle piszę, że jestem miłością jej życia. Oboje przed poznaniem siebie nikomu nie zaufaliśmy intymnie.

Boi się zostać sama w ten rodzinie, ale ostatnie 4 lata podświadomie tam lgnęła z zazdrości o relacje moje z moją rodziną - nigdy takich nie doświadczyła a zawsze byłem jakimś tam zewnętrznym wsparciem... Pytanie czy chce tylko ojca dla dziecka, czy mnie jako osobę, którą kiedyś kochała i chyba kocha. Gdyby kochała prawdziwie, to by przyjechała do mnie z dzieckiem wbrew rodzinie.

Przywrócony_id:(5167)

"Gdyby kochała prawdziwie, to by przyjechała do mnie z dzieckiem wbrew rodzinie"

Też tak myślę, a takie pierdolololo, że masz ją ratować z opresji, błagając jej rodziców to jest śmieszne jakieś. Co to księżniczka zamknięta na górze wieży? No bez jaj Very Happy

Chciała Cię złapać na dziecko i to zrobiła.
Jeśli nie wyobrażasz sobie z nią życia i nie jesteś w stanie zapomnieć to nie pakuj się chłopie jeszcze w jakieś kredyty. W pierwszej kolejności może niech Ci odda klucze z mieszkania? Ty musisz coś postanowić i ona tak samo CO DALEJ.

MateuszP · Gość

Sytuacja się rozchodzi o to, że jej rodzice się na mnie obrazili, że powiedziałem, że córka powstała w okresie kiedy byłem zdradzany i że nie jestem na 100% pewny (bo mam takie prawo, nie być pewnym) czy to moja córka. Ona chciała mnie parę razy odwiedzić, ale jej zabronili - niestety samochód jest na nią i go zabrała a tam do wioski nic nie jeździ. Ona oczekuje, że coś większego wynajmę lub kupię tutaj... a moi rodzice? Mam ich porzucić? Oni mnie nigdy nie zawiedli ani ja ich. Ojciec zachorował na Covid w listopadzie a ja nie mogłem przyjechać, to odchodziłem od zmysłów, zamknięty sam w tym mieszkaniu. Na urlopy jadę pociągami po 16 godzin w jedną stronę ich odwiedzić. Mam tam domek, mieszkanie, ale ona nie chcę już tam jeździć. Moi rodzice jej wybaczyli. Potrafi mi nawet wypomnieć, że pewnie nie piszę, nie dzwonię, bo z mamusią każdego dnia rozmawiam...

To był błąd, wiązać się z osobą z tak daleka. Ja poświeciłem tutaj już prawie 8 lat życia, zostawiłem rodzinę, znajomych, wszystko i co z tego mam? Córkę, której nie widzę, mieszkam sam i opłacam wszystko sam... Ona nigdy nic nie kupowała, pracowała może z 3 lata przez ten czas a zaoszczędziła na mojej dobroci 30 tys. Jeszcze jej telefon opłacam, bo jest w grupie z rodziną powiązany...

Gość

Wiatr_za_oknem

Ne złapała go na dziecko, bo sam napisał, że "dał się namówić". Ona jest (sądząc po tym co pisze autor) nie fair, ale czy autor jest dzieckiem? To odpowiedzialny za siebie dorosły mężczyzna, trzeba było się nie dać naciągnąć na tak poważną decyzję... A tu się przedstawia jak jakieś nieporadne dziecko we mgle.

Przywrócony_id:(5167)

Miłość jest czasem ślepa jak to mówią Rolling Eyes

MateuszP · Gość

Przywrócony_id:(5167)

No i co Ci daje takie myślenie?
Poczułeś się lepiej czy gorzej?
Co Ci da obwinianie się w tym momencie oprócz tego, że przytłacza?
To jasne, że w tym momencie tego byś nie powtórzył.

Nie zadręczaj się zbędnymi myślami, ani wpadaniem w rolę ofiary, tylko coś postanów - CO DALEJ.

MateuszP · Gość

Przestałem się obwiniać i już przejmować, wystarczy już, że wszyscy dookoła mnie obwiniają i oceniają, bo nie widzę dziecka to znaczy, że go nie chcę widzieć - wyrodny ojciec. Nikt nie wiem co przeżyłem i co poświęciłem.

Przywrócony_id:(5167)

Super i tak trzymać. Ludzie zawsze będą gadać a tak jak piszesz, tylko Ty wiesz tak na 100% co przeżyłeś będąc w tej sytuacji. Przemyśl czego chcesz - odpowiedź przyjdzie, a inni niech się wypchają. Rób swoje.

Wysoki

Dokładnie, nie poddawaj się i staraj się o kontakt z dzieckiem.

Wiatr_za_oknem