dla samotnych

fan samotności · Gość

Skąd to się bierze?

Czy wierzysz, że są ludzie, którzy mówią najczęściej prawdę i nikt im nie wierzy i tacy którzy notorycznie kłamią i wzbudzają powszechne zaufanie?

Czy wierzysz, że ciekawi i niebanalni ludzie są powszechnie nieakceptowani, a głuptasy powtarzający obiegowe bzdury, kawały i przysłowia są lubiani i zapraszani?

Przywrócony_id:(5167)

Ludzie są różni. Wszystko co wymieniłeś istnieje.

fan samotności · Gość

Jak rozumiesz swoje motto, które każdorazowo po angielsku się pojawia?
Jak ono odnosi się do mnie napisałem Ci 10 czerwca.

Przywrócony_id:(5167)

Rozumiem to tak, że nadzieja jest zgubna.
Nie mając nadzieji (nie łącze tego z beznadzieją w ogólnym rozumieniu tego słowa choć to jest bez-nadzieja jakoby nadzieja była wybawieniem) człowiek staje się wolnym. Nadzieja jest jak wydmuszka, praktycznie nie zawiera potencjału. Wiara jest silniejsza, choć też może być zgubna, zależnie od sytuacji.
I ja też doszłam już do wniosku, że albo coś na 100% albo wcale. Kiedyś już wychodziłam z tego założenia i było to dla mnie naturalne ale na jakiś czas, dałam się przekręcić ludziom mówiącym, że tak myśleć nie można.
;)

Przywrócony_id:(5167)

Nie masz nadzieji, tylko żyjesz tu i teraz.

Pewnie jak będę rozmyślać to jeszcze bym znalazła kilka opcji jak rozumiem ten tekst i jak przekłada się ono na życie.

fan samotności · Gość

Dla mnie wiara nie dopuszcza prawdopodobienstwa pomyłki, a nadzieja jest tylko nadzieją, a więc czymś co do czego, wiemy ile ryzykujemy. Zatem wiara jest bardziej niebezpieczna bo funkcjonuje nawet przy całkowitej beznadziei. Być może wiara jest zwykłą kokieterią, zwykłym udawaniem. Wygląda to tak; nie wierzę ale udaję aby stworzyć odpowiednią pozę.

Przywrócony_id:(5167)

Przywrócony_id:(5167)

No nie wiem. Dla mnie wiara to wiara a udawanie to udawanie.

fan samotności · Gość

A co jeśli własne doświadczenie (z angielska właśnie eksperyment) nic nie wykaże albo wykaże coś przeciwnego do teoretycznych założeń (które nazywasz wiarą), to co z naszą wiarą. Stanie się płoną, daremną i ślepą. Smutny, być może nawet gorzki los podzieli. Oprócz patosu zgoła nic nie zostanie. Przepraszam za patos ale tak jakoś samo wyszło.

Przywrócony_id:(5167)

fan samotności · Gość

Bardzo mi się podoba Twój wywód. Brawo (wybacz nieco protekcjonalizmu).
Idąc dalej tym tropem zastanawiam się czy każda wiedza jest cenna.Na codzień pozyskuję wiedzę dość skromną, biorąc pod uwagę jej sens i znaczenie. Nazywam ją wiedzą śmieciową. Stanowi ona niestety 99% mojej całej wiedzy. Przykładowo wiedza historyczna czy teologiczna to tylko śmieci, chociaż można z nich czynić pożywkę lub inny użytek. Skądinąd wiemy dobrze, że wiedza i mądrość to dwie różne rzeczy, które często się wzajemnie wykluczają. Problem zatem polega na tym jak odsiać te śmieci.

Malinowa_Mamba · Gość

To wyrzuć śmieci i wybieraj wiedzę, która nie będzie zaśmiecać Twojej głowy, według Ciebie.

A ja myślę z kolei, że każda wiedza zdobyta do tej pory życia jest cenna. Każdy element wnosi coś nowego.
Ja nigdy nie interesowałam się historią ale bardzo lubię słuchać gdy ktoś o niej opowiada i tę wiedzę mogę sobie włożyć na przykład między innymi do nauk humanistycznych. Już coraz mniej chce mi się dzielić ludzi, dzielić wiedzę na taką czy siaką. To wszystko było, jest i będzie w takiej różnorodności i jeszcze większej bo przecież wciąż wszystko się kreuje dookoła sekundy na sekundę.

Gość

Pora relaksu

Jak sądzisz ile światów mielibyśmy do wyboru gdyby najpierw trzeba było zdecydować:

albo bóg albo kościół
oraz
albo wiedza albo mądrość...?

Przywrócony_id:(5167)

Ja te światy łączę.

A scenariuszy jest niezliczona ilość.

fan samotności · Gość

odpowiedź (przy akceptacji "gdyby"):

cztery światy
1.bóg i wiedza
2.bóg i mądrość
3.kościół i wiedza
4.kościół i mądrość

Najgorzej byłoby w 3 - cim świecie, czyli w tym w którym żyjemy.
A 4-ty to niekończąca się wojna, czyli może już bez nas.